Pierwszy trwały zapis obrazu pochodzi z roku 1826. Dokonał go francuski fizyk i wynalazca Joseph-Nicephore Niepce [czyt. njeps]. Niepce wykorzystał camera obscura, na której tylnej ściance umieścił metalową płytę 20x25 cm, pokrytą światłoczułym asfaltem (bitumitem). Camera wycelowana była w okno pokoju w Le Gras, a naświetlanie trwało ponad 8 godzin (lub według innych źródeł dłużej) (źródło: wikipedia.pl).
Pierwsza, historyczna fotografia była niewyraźna i nieostra - widoczne po prawej zdjęcie to współcześnie "poprawiona" fotografia Niepce'a.

Zdjęcia po prawej to pochodząca z 1835 roku praca Williama Talbota przedstawiająca witraż w opactwie Lacock.
Od lewej: negatyw (w oryginale ok. 2,5x2,5 cm), pozytyw i zdjęcie współcześnie oczyszczone (źródło: edinphoto.org.uk).

Pierwsze fotografie to również "zdjęcia" bez użycia aparatu. Technikę o nazwie cyjanotypia opracował John Herschel (ok. 1840). Na papierze pokrytym lekko światłoczułą substancją kładzie się np. roślinę i wystawia na światło słoneczne. W zależności od nasłonecznienia, po kilku sekundach lub kilkudziesięciu minutach spłukuje się papier wodą, aby pozbyc się soli żelaza. Fragmenty wystawione na działanie promieniowania ultrafioletowego ze światła słonecznego stają się niebieskie, ponieważ nierozpuszczalny w wodzie pigment żelazocyjanku żelaza pozostaje w papierze, nadając odbitce jej charakterystyczny niebieski kolor.
Obrazy po prawej pochodzą z albumów Anny Atkins, które były w zasadzie pierwszymi na świecie książkami ilustrowanymi fotograficznie (źródło: en.wikipedia.org).

Warto dodać, że to Herschel stworzył słowo fotografia - w języku greckim phos (światło) i graphê (rysowanie), co dosłownie oznacza „rysowanie światłem”.