Dagerotypia to pierwsza metoda zapisu obrazu, która pozwoliła na jej powszechne użycie i w ogromny sposób przyczyniła się do dalszego rozwoju technik fotograficznych. Jej twórcą był francuski wynalazca Louis Daguerre [czyt. dager], a za datę jej powstania przyjmuje się rok 1839.
W metodzie tej materiałem światłoczułym była warstewka jodku srebra na powierzchni polerowanej i posrebrzonej płytki miedzianej wkładanej do camera obscura. Obraz po naświetleniu wywoływany był w parach rtęci (czyli nie ciemniał już wystawiony na dalsze działanie światła).
Obraz fotograficzny otrzymany tą metodą to dagerotyp. Otrzymany obraz stanowił jednocześnie negatyw i pozytyw, a efekt pozytywowy uzyskiwano poprzez oglądanie go pod odpowiednim kątem.
[pozytyw to oryginalny, naturalny obraz, a negatyw to jego odwrócona wersja, w której jasne obszary są na takim zdjęciu ciemne i odwrotnie]
Pierwsze zdjęcie po prawej to chyba najbardziej znany dagerotyp Daguerre'a - Bulwar du Temple (1838/1839 r.). 10-minutowy czas naświetlania spowodował, że ulica wydaje się pusta, chociaż wtedy było tam dosyć tłoczno od ludzi, wozów i koni. Jedynie mężczyzna, któremu czyszczono buty (na rogu zaokrąglonego chodnika) został uwieczniony na zdjęciu, gdyż zapewne dłuższy czas stał w tej samej pozycji.

Drugi dagerotyp to Pracownia artysty z 1837 r., uważany za najwcześniejszy znany dagerotyp wykonany przez Daguerre'a. Zdjęcia pokazują zaskakująco dużo szczegółów, jak na pierwsze prace w całkowicie nowej technice. (źródło wszystkich zdjęć: pl.wikipedia.org)

Dagerotypy były bardzo delikatne i nie umożliwiały kopiowania (powielania). Czas naświetlania dagerotypów wynosił minuty a nawet dziesiątki minut, co wymagało ogromnej cierpliwości pozujących do portretu i absolutnego bezruchu.

Zdjęcia po prawej to pochodzący z 1849 roku portret Fryderyka Chopina.